Crnogorski rečeno, na vrh Lovćena počiva najumniji što se među nama rodio. Onaj Rade Tomov sa Njeguša, što ako je vjerovati pjesmi spava ali i bdi sa kamenitog vrha na njegove Crnogorce. Sigurno se ponekad zapita što ga češće ne obilaze. Možda ne zna da se ulaz u Mauzolej što smo mu podigli, i koji čuva njegove zemne ostatke, naplaćuje.

Jeste Mauzolej u sklopu Nacionalnog Parka Lovćen i jeste da se plaćaju ulaznice u crnogorske Nacionalne parkove, što je karakteristika većine nacionalnih parkova u većini država. Ali ulaznice za sami mauzolej ne naplaćuju Nacionalni Parkovi Crne Gore, njima se ulaznica plaća na ulasku u Park, na rampi na onim, isto opjevanim, Ivanovim Koritima. Ulaznice u Mauzolej naplaćuje Narodni Muzej Crne Gore. 

Jeste Njegoš istorija, jeste Lovćen svetinja, jeste Nacionalni Park prirodna ljepota ali što je mnogo mnogo je. Crnogorci znaju da, kada je potrebno, strogo razdvoje nadležnosti pa vjerovatno da se ne bi vodile prepirke koliko je posjetilaca Nacionalnog Parka prešlo onih čuvenih 461 stepenicu do pred kriptu Njegoševu, svako svoje ubira prihode. Lovćen je Lovćen, Njegoš je Njegoš a dvaput je dvaput. Pa izgleda da, niti smo braća niti su nam kese sestre.

Ulaziti u to šta bi Petar II Petrović, vladika i vladar Crne Gore, rekao kad bi znao da današnji Crnogorci moraju da plate da mu se poklone, a i da plate da dođu u mogućnost da mu se poklone, bilo bi previše patetično. Kao što je patetična i priča da tek kad se pređu onih 461 stepenik, Crnogorac sazna da se ulaznica kod Njegoša plaća. Vjerovatno da sazna ranije, koliko je lijen, ne bi se ni peo.      

Jer nema naroda a da nema svetu planinu. Takvi su i Crnogorci a takav je i Lovćen‚ ovjenčan besmrtnim vladikom. Vladikom kod koga, ako  mislite da pođete, morate ponijeti i novčanik. A da Vam ne govorimo da se mogu organizovati i VIP posjete, da Vam niko ne smeta dok obilazite Vladiku, ali za to treba deblji novčanik. Jedno je sigurno, ni do oltara ni do svetinje ni do Vladike se ne može bez para.