Tako bi duga politička kriza u Crnoj Gori trebala ući u svoju kulminaciju, a pravo nadvladati terorizam.

Ali…Nije Crna Gora prvi put u političkoj krizi niti se u njoj prvi put dešava državni udar.

Crna Gora se politički često nalazila na raskršćima poslije uvođenja višeparlamentarizma, a jedan takav događaj čije posljedice i danas trpimo, u političkom smislu, bilo je cijepanje velikog DPS-a i zavada dojučerašnjih drugova, političkih saboraca  i komšija u to vrijeme, Momira Bulatovića i  Mila Đukanovića.

Za predsjedničke izbore 1997 godine, ko se ne sjeća, nakon skoro dvije godine unutarpartijskih previranja DPS je pocijepan ali su se oba krila borila za nasljedstvo imena, i tako je DPS imao dva kandidata za predsjednika. Gore pomenute Bulatovića i  Đukanovića. U prvom krugu više glasova je imao Bulatović a u drugi krug ušla su oba kandidata DPS-a. Par dan pred drugi krug predsjedničkih izbora, za koje se na kraju ispostavilo da su početak sloma zajednice Crne Gore i Srbije, crnogorska policija otkrila je “opasnu grupu” koja se tada pripremala za nasilno rušenje vlasti. 

Policija je u ondašnjem hotelu “Ljubović” uhapsila 11 osoba iz Beograda i Novog Sada, saopštavajući da su uhapšeni  “prema sopstvenom priznanju, došli da pruže pomoć Bulatoviću u izborima za predsjednika Republike”. Policija je tada saopštila da su državljani Srbije uhapšeni čim su se smjestili u hotel i da je kod nekih pronađeno oružje.

“Sva lica imaju kriminalnu prošlost i više puta su osuđivani, a prema njihovim izjavama ili operativnim saznanjima, učestvovali su u paravojnim formacijama na ratištu”, saopštila je policija tada.

Malo je reći da je sličnost sa drugim državnim udarom više nego očigledna. Slična lica, slične prošlosti kao optuženi i u ovom drugom državnom udaru, samo je u međuvremenu Bulatović koji je u drugom krugu izbora poražen od Đukanovića, otišao u političku penziju.

I tada su se van domašaja policije našli navodni organizatori prvog državnog udara-Vlado Kovačević zvani Rambo i Petar Divjaković zvani Pera. Uhapšeni su pak, policiji ispričali da su “angažovani da pruže pomoć” Bulatoviću u izborima za predsjednika, da im je dat broj mobilnog telefona člana njegovog obezbjeđenja, koga je trebalo da kontaktiraju, ali i da će im oružje stići od jedne kriminalne grupe iz Nikšića. Policiji su priznali da je njihovo zaduženje bilo da “izazivaju uznemirenje i strah kod građanstva i vrše pritisak na birače". 

Tokom završnog televizijskog sučeljavanja Đukanovića i Bulatovića pred drugi krug glasanja, čulo se da  trag od uhapšenih vodi do bivšeg ministra unutrašnjih poslova Crne Gore Nikole Pejakovića, tadašnjeg jugoslovenskog ambasadora u Bjelorusiji. I tako se sve završilo. Na priči i tvrdnjama.

Vrhovni sud je 2002. godine potvrdio oslobađajuću presudu svima koji su tada uhapšeni, u slučaju koji je ostao zapamćen kao prvi državni udar. Tada je saopšteno da ništa iz optužnice nije dokazano, osim da su srpski državljani došli u Podgoricu.

Ovaj drugi, kako reče Premijer Marković najvažniji sudski proces u novijoj crnogorskoj istoriji, mora imati svoj epilog. Prvi državni udar bio je fijasko države Crne Gore i njenih institucija. Ovaj drugi to ne smije biti jer su se okolnosti promijenile i jer je Premiijer Duško Marković u pravu. Biće to najvažniji sudski proces u novijoj crnogorskoj istoriji.