Tako istoričar Ivo Banac u knjizi  “ Sa Staljinom protiv Tita: Kominformistička podjela u Jugoslovenskom komunizmu” koju je u zoru raspada Titove Jugoslavije objavio Univerzitet Kornel u Sjedinjenim Državama navodi i neke od tih okršaja.

Čuvena četrdeset osma i još čuvenije Titovo ne nije prošlo lagodno ni za državu u nastajanju, što je federativna Jugoslavija bila, niti za Komunističku partiju. Iako je na početku 1949 godine Tito tvrdio da je među komunistima Jugoslavije nekoliko desetina onih koji se slažu sa Staljinom a Andrija Mugoša, tadašnji sekretar KPJ za Crnu Goru tvrdio da od 16 245 članova KP u Crnoj Gori njih su 32 prebjegli na drugu stranu, situacija je bila znatno teža i ozbiljnija. 

Banac u knjizi navodi da su tokom 50. i 51. godine gerilske grupe informbirovaca više puta napadale ili sabotirale tadašnje vojne aerodrome Batajnica, Zemun i Pančevo.

Ipak, među Informbirovcima glavnu riječ su vodili Crnogorci i većina onih koji su prebjegli iz Jugoslavije tog vremena ka Albaniji, Bugarskoj ili Rumuniji bili su Crnogorci. Crna Gora je ipak Rusiju voljela više od svega. Time se uostalom i tumači činjenica da se komunistička ideologija tako snažno uhvatila među Crnogorcima koji su na izborima 1920. godine za Konstituentu SHS komunistima dali 37 procenata glasova.

I nije se odanost Informbirou u Crnoj Gori bila svela samo na visoke zvaničnike partije u to doba. Trećina je članova crnogorske KP, prema jugoslovenskim izvorima, kominformistički gledalo na svoju i budućnost tek stvorene komunističke države.

Iako mnogi misle drugačije Informbiro je možda svoje najjače uporište imao u ondašljem bjelopoljskom srezu dok se na čelu Sreskog komiteta nalazio Ilija Bulatović.

U Bijelom Polju se sve do kraja 1948. slušala Moskva preko razglasne stanice. Krajem 1948.odmetnulo se u šumu 18 članova Sreskog komiteta i drugih funkcionera iz Bijelog Polja, nastojeći da stvore gerilu. Za svog su komandanta izabrali upravo Iliju Bulatovića.

Gerila je toliko uzela maha da je u borbu sa njom ušla tadašnja UDBA i njene oružane grupe.

Banac navodi da je zadatak da eliminiše kominformističku gerilu dobio član izvršnog komiteta CKKPJ za Crnu Goru Komnen Bećirović koji je i uspio da, koristeći potčinjenu mu oružanu grupu, “ uz prijetnje i progon porodica i prijatelja i masovna hapšenja i zastrašivanja po bjelopoljskom kraju” likvidira komandanta gerile Iliju Bulatovića i njegove zamjenike Miloša Radonjića i Milana Čelebića. 

Postojanje “pobunjeničke proleterske brigade” registrovala je i ondašnja obavještajna služba Sjedinjenih Američkih Država.

CIA je šezdeset godina po ubistvu Bulatovića skinula oznaku tajnosti sa dokumenta kojim se Vašington obavještava o činjenici da brigada postoji i da joj komanduje Bulatović.

CIA u objavljenom dokumentu navodi da su pobunjenici imali veliku podršku  od misije ondašnjeg Sovjetskog Saveza u Albaniji.

Jedino je u Crnoj Gori, tvrdi Banac, od svih krajeva ondašnje Jugoslavije, rezolucija Informbiroa bila i duboka narodna drama a ne samo revizija komunističke ideologije. Jednostavno, Crnogorci su Rusiju voljeli iznad svega.