Ramo je bio jedan izuzetno čestit i pošten čovjek. Nije imao svoga poroda. Živio je kod jedne porodice Joksimović. Dok je mogao, nadničio je i radio, više na mobu nego za platu. Ljudi su ga veoma cijenili zbog njegove radnosti i druželjublja i zbog toga što je bio čovjek od riječi.

Kao učesniku NOB – a, opština Bijelo Polje mu je dala stančić u gradu, ali je on i dalje najviše vremena provodio u Pavinom Polju.

Tako je, negdje sedamdesetih godina prošlog vijeka, izrazio želju da mu i vječna kuća bude u Pavinom Polju.

Podigao je sebi za života spomenik, a zatim je kupio i kod jednog domaćina sto litara šljivovice da se popije na dan njegove sahrane. Odredio je i ljude koji će se o svemu tome starati.

I zaista, kad je umro u dubokoj starosti, u 98. godini, sve je bilo po njegovoj želji.

Sahranjen je po svim pravoslavnim običajima, uz lelekanje i govore koji priliče viđenim i probranim ljudima, a o dvadeset godina staroj šljivovici koja je tog dana popijena za njegovu dušu, i danas se priča, prenosi portal Vijestii iz Bijelog Polja.