UCG ni ove godine se nije našao na Šangajskoj listi 500 najboljih univerziteta u svijetu, dok su se u elitnoj grupi našle ustanove iz Beograda, Zagreba i Ljubljane. Španski Kibermetriks lab objavio je u julu rang-listu univerziteta u svijetu saglasno sopstvenoj metodologiji, vebometriks, a na njoj je UCG zauzeo 4.191. poziciju koja je za 1.662 mjesta bolja u odnosu na januarsko izdanje rang-liste. Mediteran se našao na 9.865. mjestu, a UDG 17.030.
Poslanik Pozitivne Crne Gore Srđan Perić kaže za „Dan” da je situacija onakva kako nam je predstavljaju ministri, UCG bi bio barem među prvih 100 na svjetskoj rang-listi jer slušamo priče kako smo lideri u svemu i svačemu. On navodi da vlast šminka realnost povodom pregovora sa EU, ali istinske brige o kvalitetu visokog obrazovanja nema.
– Podatak da je UCG na tako niskom mjestu svjetske rang-liste univerziteta ne može nikoga da raduje, a zabrinjavajuća je i pozicija dva privatna univerziteta. Ipak, o poziciji privatnih univerziteta treba da brinu njihovi osnivači, a o UCG država. Naučnoistraživački rad nije na značajnom reprezentativnom nivou i, nažalost, ne možemo govoriti o uticaju Univerziteta na regionalna naučna zbivanja – kaže Perić.
On ističe da je sve to posledica nedostatka vizije u obrazovanju i nebrige vlasti o državnom Univerzitetu, a na to se naslanja praksa partijskog pritiska i uticaja vladajuće koalicije, koji se projektuje na dominantno pozicioniranje naučno-nastavnog kadra prema partijskoj pripadnosti.
– Praksa partijskog kadriranja od strane DPS–SDP koalicije i bjesomučna borba ko će svoga „udomiti”, a naučni interes po strani proizvodi loše posledice koje se očituju u manipulacijama, a nerijetko i u mahinacijama. Jasno je da vlast ne razumije da je obrazovanje primarni nacionalni interes i ne može na kvalitetan način da vodi obrazovni sistem. Naše visoko obrazovanje je žrtva bajkovitih ministarskih priča o liderstvu. Ključni ljudi u obrazovanju moraju razumjeti u našem obrazovanju ima problema – navodi Perić. Dodaje da pripadnici bogate i dobrostojeće klase žele svojoj djeci najbolje i najčešće ih školuju u inostranstvu. Ta ista klasa koja rukovodi zemljom Univerzitet Crne Gore vidi kao poligon za partijske igre jer se tu ne školuju njihova djeca.
On kaže da visoki zvaničnici nijesu spremni ni da priznaju da imamo problem u visokom obrazovanju, što bi bio prvi korak na rješavanju problema.
Profesor na UCG Lidija Vujačić navodi da Univerzitet nije izolovan od sveopšte krize u društvu – kulturne, moralne i, nadasve, ekonomske. Ona ističe da su se ulaganja u tu ustanovu prepolovila, te da su tehnički uslovi za rad studenata i profesora na većini fakulteta ispod svakog nivoa.
– Princip zdrave konkurencije i nagrađivanja po referencama se ne praktikuje dovoljno i vidljivo, što je demoralizujuće za nadarene profesore i saradnike, a profitiraju ,osrednji. Postojeća međunarodna saradnja nije dovoljna ni među zaposlenima niti među studentima. Nema adekvatne razvojne strategije ili rada na njoj, naročito u ovom trenutku kada brod tone. Takođe, došlo je do devalvacije znanja, odnosno diploma, kao i pozicije univerzitetskog profesora. Politika se drastično umiješala u funkcionisanje i odlučivanje na Univerzitetu. Sve to UCG ne čini naročito konkurentnim u svjetskoj akademskoj zajednici – ističe Vujačićeva.
Od čelnika UCG nijesmo uspjeli da dobijemo komentar o položaju Univerziteta na rang-listama jer nijesu odgovarali na naše pozive.M.S.
Svi smo krivi
Predsjednik Studentskog parlamenta UCG Miloš Vujošević kaže za „Dan” da se svi moramo potruditi kako bi Univerzitet postao konkurentniji.
– Prva stvar koju svi profesori UCG moraju da shvate jeste
da su oni tu zbog studenata a ne obrnuto. Većina njih ne poštuje pravila bolonje i samim tim ugrožavaju prava studenata. Na taj način opada i popularnost Univerziteta. Za trenutnu situaciju krivicu snosimo svi – rektorat, profesori, nadležno ministarstvo, studenti i zato se nešto mora mijenjati – kaže Vujošević.
Ugušena kritička misao
Vujačićeva ističe da je alarmantno loša pozicija UCG na svjetskim rang-listama, a posebno privatnih univerziteta koji su katastrofalno kotirani.
– Na neki način za takvu situaciju krivicu snosimo svi. Prvo, država koja se počela maćehinski odnositi prema državnom univerzitetu, u smislu uskraćivanja sredstava potrebnih za normalano funkcionisanje, i koja proširuje beneficije privatnim univerzitetima. Potom i akademska zajednica koja nije samokritična i konkstruktivna u traženju novih rješenja. Doduše, veliki broj profesora nezadovoljan je i stanjem na Univezitetu i uopšte u društvu, ali makar javno ne pokazuje subverzivne reakcije na to nezadovoljstvo, pa sve ostaje po starom. Ima, očito, i onih koji su zadovoljni jer im ovakva situacija odgovara. Takođe, i intelektualci se više oglašavaju povodom tema koje se ne tiču direktno Univerziteta što ih svrstava u red takozvanih salonskih intelektualaca koji se bave suptilnijim temama, a zaobilaze realne. Ima i onih koji su se povukli u svoj mikrosvijet smatrajući da su nemoćni da bilo šta važno promijene. Ipak, ostaje nada da će se univerzitetski profesori probuditi – ističe Vujačićeva.
(Izvor:Dan)
