Bilo je to 1987. godine. Mjesec dana kasnije, na televiziji je vidio prilog o trajektu koji se prevrnuo zajedno s putnicima. Bio je to upravo onaj trajekt na kome je bio s kolegama. “Naježio sam se. Nisam znao šta da mislim”, sjeća se on.

Mada ovo liči ne jednu od onih anegdota koje se uvijek iznova prepričavaju, ali ovo nije ni prvi ni poslednji put da je Ijan takoreći “najavio” nesreću, zbog čega su mu prijatelji dali nadimak “Kapetan Katastrofa”.
“Ne znam da li sam najsrećniji ili najnesrećniji čovjek na svijetu”, kaže on. “Katastrofe me prate cio život. Čim se nešto desi, pomislim: ‘Zaboga, ne opet!’ Tome nema kraja”, kaže on.  

Sve je počelo još dok je bio dječak. Imao je 11 godina kada je sa školom putovao vozom na izlet u Avimor (Škotska). Kada su zdravi i čitavi stigli na odredište, dočekalo ih je bezbroj poruka koje su ostavili njihovi zabrinuti roditelji.

Kompozicija koja se neposredno iza njihove kretala istom trasom imala je sudar. Isto se dogodilo i sledeće godine, na školskom izletu u Švajcarsku: voz iza njegovog sudario se u tunelu.Od toga trenutka Ijan kao da je u specijalnoj misiji koja treba da dokaže da ima ne devet, nego čak 99 života.

Godine 1992. ručao je sa bivšom suprugom i prijateljem u restoranu “Saseks tavern”, u londonskom Kovent gardenu. Kada su sledeći put služili ručak, IRA je digla restoran u vazduh. U napadu je poginula jedna osoba, a pet je ranjeno.

Tri godine kasnije, 1995, Ijan je imao čas letenja na aerodromu ”Bigin Hil”, a sledećeg dana je saznao da su njegov instruktor i njegov đak poginuli u istom avionu na kome je on učio. Smrt u vazduhu je zamalo izbjegao još dva puta.

Godinu dana nakon čuvenog časa letenja na “Bigin Hilu”, dok je radio kao kurir, dostavio je motociklom paket kompaniji na Dokovima Londona. Kada je stigao kući, čuo je da je IRA digla u vazduh zgradu u kojoj je bio maloprije. U ekploziji bombe poginule su dvije osobe i naneta je šteta od 100 miliona funti.

“Izbjegao sam bombu za 20 minuta”, kaže on.

Prije četiri godine je putovao sa bivšom suprugom u San Francisko na odmor. Odvezli su se sa aerodroma u centar grada i otišli u bar na ručak. Svi gosti su zurili u televizor na kome su izvještavali o požaru u gradiću pored aerodroma koji je zahvatio požar posle eksplozije gasa i u kome je nastradalo 50 ljudi. Bio je to gradić kroz koji su Ijan i njegova bivša supruga prošli prije samo jedan sat.

Nekoliko godina kasnije krenuo je na Krit i vidio da mu je neko zauzeo sjedište u avionu.

“Doplatio sam za dodatni prostor za noge, ali nisam htio da ga dižem i sjeo sam pored njega”, priča Ijan. “U sledećem momentu čuo sam vrisak njegove supruge, koja je sjedila prekoputa. Starac se prevrnuo napred i preblijedio je.

Stjuardesa je pozvala ljekara i dali su mu vještačko disanje”, kaže on.

Uprkos svemu što mu se dogodilo, Ijan ne namjerava da prestane da putuje.

“Živim za putovanja. Nikad neću biti jedan od onih koji samo sjede kod kuće”, kaže on i dodaje da se ne boji da bi brzo mogao da potroši svih 99 života.

“Ja sam vječiti optimista, uprkos pokolju oko mene. Živim punim plućima i u ovom trenutku, oduvek sam bio takav.”

 U julu je uplatio ljetovanje u Šarm el Šeiku. Nemojte posle da kažete da vas nismo upozorili.

(Blic)